0
0
یادداشت: امیرضااحمدی
جام ورزش – عکاسی، هنر ثبت لحظات برای چسبیدن به قلب تاریخ است و عکس‌ها، خود تاریخ.
این روزهای کرونایی هم پر است از تصاویری که ثبت می‌شوند برای روایت تاریخ.
تاریخی که شاید ما را با مردمان عصر کرونا یاد کند و در این میان اگر قرار باشد تاریخ از زمانه کرونا یاد کند، بهتر است از سربازان نبرد با کرونا نام ببرد.
کادر درمان، پزشکان و پرستارانی که بی‌ترس و دلهره، به قلب آتش زده‌اند تا ویروس را زمین بزنند ولی ما سرپا بمانیم. در این میان شاید خودشان هم قربانی شوند، مقابل ویروس نحسِ چینی کم بیاورند و یک جایی به بعد زمین بازی را ترک کنند اما تا دقیقه نود می‌جنگند که ما زنده بمانیم.
در میان همه این فریم‌های ماندگار که از کادر درمان ثبت شده، یک عکس کمی بیشتر به دل می‌نشیند؛ تصویری از پوپک بسامی، دختر وزنه بردار کرمانشاهی که پرستاری خوانده و این روزها بجای پولاد سرد، با کرونا تمرین وزنه زدن می‌کند؛ انگار که این عکس، آن لبخند نهفته پشت عینک درشتی که صورت‌اش را پوشانده و دست‌هایی که به نشانه پیروزی بالا رفته،
ثبت شده تا ما را به زندگی برگرداند.ثبت شده تا در روزگار قرنطینه و حبس خانگی، به دل‌ها گرد زندگی بپاشد.
به عنوان نماینده‌ای از جامعه پزشکی، پرستاری و البته ورزش.
شاید باورش سخت باشد که یک دختر دهه هفتادی، این‌گونه به جنگ کرونا رفته اما این قاب، دقیقا واقعیت امروز جامعه است.
برای دختری که توانسته اولین بانوی وزنه بردار باشد که روی صحنه مسابقات جهانی رفته، این روزها همه تمام قد ایستاده‌ایم به تشویق.
نه تنها برای تشویق پوپک که به احترام تمام کادر درمان. همان‌هایی که این روزها قید همه‌چیزشان را زده‌اند تا ما اسیر این ویروس لعنتی نشویم.
برگردیم به حرف خودمان، شاید این قاب، بهترین تصویر باشد برای کسانی که بعد ها بخواهند از کرونا بدانند و درباره زحمات کادر درمان بخوانند.
پوپک این روزها نماینده همه ماست. به نمایندگی از خیلی‌هایمان که وقت فرا رسیدن مشکلات همه زندگی را کنار می‌گذاریم و به جنگ سختی‌ها می‌رویم، او هم وزنه‌اش را کنار زده و به میدان رزم با کرونا آمده.
درست مثل سینمای دهه هفتاد، که تک تک سکانس هایش امید به زندگی را پمپاژ می‌کند، این تصویر و تصاویری نظیر آن، بار دیگر امید و انگیزه را یادمان می‌آورند.
در هجوم تمام قاب‌های نخواستنی از مشکلات زندگی و جامعه، می‌توانیم این یک لحظه را برای خودمان برداریم، برای زندگی، امید و روزگار پسا کرونا؛ که بدانیم چه کسانی چگونه جنگیدند، گاه زمین خوردند و گاه جان دادند تا ما سرپا بمانیم.
Average Rating