وقتی صفحات تاریخ ورزش، در اسلام آباد غرب را ورق بزنیم، نام فرزاد فرهادیان در آن حسابی میدرخشد. والیبالیست خوش قدوقامت و درخشان که از زمینهای ورزش در روستای بدرهای خود را مطرح کرد و توانست به بالاترین قلههای موفقیت هم برسد. فرهادیان سالها پیراهن تیم ملی والیبال را پوشید و پس از آن به هلند رفت و آنجا هم توانست لژیونر باشد. حالا پس از گذشت سالها، انگار روزگار سر ناسازگاری با خاطرات مردم روستای بدرهای دارد و زمینی که روزی روزگاری مهد فرهادیان و فرهادیانها بوده را هدف خود قرار داده. سخن از روستای بدره ای شد؛ روستایی که به مانند دیگر بخش های شهرستان اسلام آباد، دیار تاریخ و فرهنگ و هنر، بزرگان زیادی را در دل خود دارد و مهد نیک نامان زیادی بوده.
از حاج حیدر خان ناصری موسس مسجد ناصری کرمانشاه از تجار معروف غرب کشور، تا حاج حسین شهبازیان رببس وقت باغ فلاحت یا اداره کشاورزی امروز.
از حاج قاسم مرادی مرادی نماینده مردم شاه آباد غرب در دهه چهل پدر زنده یاد سرهنگ خلبان ارسلان مرادی خالق عملیات بیل اوت یا خروج دستی از فانتوم جنگنده در حال سقوط تا فرزاد فرهادیان، ستاره والیبال ایران در دهه شصت که آن زمان هم زمین والیبال را به تسخیر خود در آورده بود و هم جلد نشریات را. این ها تنها بخشی از تاریخ این روستاست که در گوشه ای از شهرستان اسلام آباد غرب قرار گرفته. نکته جالب این است که این روستا از دهه ها پیش، زمین ورزشی داشته و از همان زمان مهد ورزشکاران مختلفی بوده. زمینی که به گواه تاریخ، تصاویر آرشیوی و شهادت بزرگان و موسپیدان این روستا، از همان روزهای موشک باران میزبان مسابقات ورزشی بوده و امکاناتی مانند سکوی تماشاگران و … داشته. این جا فقط یک قطعه زمین نیست؛ بخشی از هویت شهر و روستاست که در روزهای سخت جنگ و دود و خمپاره، به جوانان شهر شادی هدیه می کرد و تا همین امروز هم محل ورزش بچه های روستاست.
ماجرا چیست؟
ماجرا از این قرار است که روستای بدرهای، اکنون دیگر جزو شهر محسوب میشود و با توجه به توسعه و گسترش شهر، یکی از مناطق شهری است. از طرفی اسلام آباد غرب یکی از شهرهای محرومی است که در همه شاخصها مشکلات زیادی دارد و در حوزه سرانه ورزشی هم با کمبود زیادی مواجه است. تنها زمین ورزش این روستا که مزین به نام شهید باوند پور است و سالیان سال جایگاه ورزش جوانهای این روستا و حتی شهرنشینها بوده، امروز زخمی بیل و کلنگ است نوستالژی مردم بدرهای حسابی با تهدید مواجه شده است. گویا قرار است طرح مسکن ملی و احداث منازلی مانند مسکن مهر در این نقطه انجام شود و تنها زمین ورزشی این روستا، که سالیان سال از دل خود قهرمان و ملیپوش تحویل داده، برای همیشه محو شود. این در حالی است که اسلام آباد از بدرهای تا ورودی شهر و حتی مناطقی از شهر، تنها همین یک زمین را دارد که جوانها گهگاهی در آن عزم ورزش میکنند و برای لحظاتی از غوغای این جهان پر از سختی فارغ میشوند. مطمئنا مالکیت این زمین در سند متعلق به دولت است اما کیست که نداند مالک معنوی این زمین همین مردم محروم هستند؟ مردمی که روزگاری در همین زمین ورزشی روستا، با یک تیر چوبی و تور یا دو دروازه نصفه و نیمه گرم فوتبال و والیبال بودند و فرزاد فرهادیان را به والیبال ایران معرفی کردند؟ روزگاری که شهید رمضان باوندپور، از اولین شهدای دفاع از وطن در سال ۵۹، در همین زمین ورزش میکرد و به تیم بانک ملی و تیم استان هم راه یافت؟ در آن زمان نه فقط مردم بدرهای، که ورزشکاران شاخص روستاهای دیگر و شهر اسلام آباد هم به اینجا میآمدند و به ورزش میپرداختند. حالا این موضوع مطالبه جدی مردم روستای بدرهای است. آنها میخواهند زمین ورزش روستا که میراث معنوی آنهاست برایشان بماند و این طرح در نقطهای دیگر از شهر صورت بگیرد. مطمئنا تاریخی که این بخش از روستای بدرهای در دل خود دارد، میتواند آن را از دیگر نقاط متمایز کند و حتی میتوان با همت مردم و خیرین، در آن کمپ ورزشی ساخت و در اختیار جوانها قرار داد. کیست که نداند اسلام آباد غرب در شاخصهای منفی مانند بیکاری و اعتیاد در صدر جدول است و یکی از دلایل اصلی آن همین کمبود سرانه و فضای ورزشی است. مطمئنا وسعت این شهرستان به قدری هست که نواحی بهتری برای اجرای طرح مسکن داشته باشد اما خواسته یکپارچه مردم این روستا این است که این زمین، برای مردم روستا بماند؛ زمینی که هویت، و بخشی از تاریخ بدرهای است و نمیخواهند با ساخت و ساز در آن، این تکه ازتاریخ هم به فراموشی سپرده شود و دردی به درد های ساکنان شهر و روستا اضافه کند. این مطالبه به حق مردم روستای بدرهای است؛ زمین ورزشی شهید باوندپور، محل درخشش فرهادیان ها را برای مردم بگذارید.
این مطالبه مردمی خواسته بحق مردم و جوانان این روستا از استاندار محترم و ورزش دوست کرمانشاه و مدیریت ورزش استان است که زمینی را که محل ثبت شدن خاطرات تلخ و شیرین قدیم بوده است را برای آنها حفاظت کند ، لطفاً…
خبرنگار : سید محمد موسوی